 |
| Αυτός είναι ο "καθηγητής" Αρμάν Ντ' Ανζούρ (που μάλλον δεν είναι Εγγλέζος, αλλά Γάλλος), το αμόρφωτο ντογάνι που ζήλωσε την δόξα του Ηρόστρατου (Έλληνας), ο οποίος κατέστρεψε ένα από τα επτά θαύματα του κόσμου, για να τον γράψει η ιστορία. Ο εν λόγω κερχελές, φαίνεται ότι στους κύκλους των καθηγητών δεν είναι και πολύ αποδεκτός, γι αυτό, προκειμένου να πετύχει την δημοσιότητα για τη οποία όλες οι φτηνές "προσωπικότητες" δίνουν κώλο, ξαναγράφει την... Ελληνική ιστορία. Γελᾷ δ' ὁ μωρός, κἄν τι μὴ γέλοιον ᾖ... |
Δημοκρατία ή ελευθεροτυπία, δεν είναι να δημοσιεύεις ή να αναπαράγης ότι βλακεία και ανοησία βρεις μπροστά σου.
Αλλά να υποστηρίζης τις θέσεις σου, τις απόψεις σου, κι αυτό που εσύ πρεσβεύεις, ή προσπαθείς να δώσεις προς τα έξω. Ολα τα ΜΜΕ έχουν αυτές τις θέσεις και αυτές υπηρετούν. Κάθε άλλο που προσπαθούν να πλασάρουν ή να αναμείξουν, είναι με μια κοινή λεξούλα, ελαφρώς... μπάχαλο και αηδία.
Τι εννοούμε μ' αυτό. Στο άρθρο που ακολουθεί, ένας δήθεν καθηγητής αγγλικού πανεπιστημίου (της Οξφόρδης!), "ειδήμων" επί των Ελληνικών (αρχαίων και νέων, εμείς ποτέ δεν τα ξεχωρίσαμε), ξερνάει πάνω στην Ελληνικη ιστορία, αλλά και την Παγκόσμια, την Αγγλική...
(σ.σ.: Στη συνέντευξή μου με τον Άντριου Χάμιλτον στο Βρετανικό Μουσείο πριν από λίγα χρόνια, η πιο σωστή και η πιο σοβαρή θέση που μου πρόβαλλε για την μη επιστροφή των Γλυπτών του Παρθενώνα εκεί που ανήκουν, όταν εγώ στη λέξη "Λόρδος" για τον Ελγίνο που έλεγε, διόρθωνα επίμονα "Κατσαπλιάς", ηταν: Μα επιτέλους, πρέπει να καταλάβετε, ότι αυτά είναι σήμερα και δική μας κουλτούρα, δική μας ιστορία...)
...Ότι χολή και όξος, τραβάει, ή μπορεί να χωρέση η ψυχή σας. Από του βηματος του "Μπιμπισί"! Το "Μπιμπισί" του κρατάει το μέτωπο στο άρθρο! Κάτι τέτοιο φυσικά, είναι προσβολή ακόμα και για το ίδιο "Μπιμπισί". Γιατί είναι σα να ξερνάει αυτό με τη σειρά του, πάνω στην ανεπανάληπτη εκείνη παραγωγή του για τον Αλέξανδρο, με πρωταγωνιστή τπν Μάικλ Γουντ.
Λέει λοιπόν, ή καλύτερα ξερνάει το "Μπιμπισί" και όχι ο μεγαλόσχημος κύριος "καθηγητής", πάνω στην Ελληνικη ιστορία:
Ο αρθρογράφος και καθηγητής της Οξφόρδης Αρμ'αν Ντ' Ανζούρ (σ.σ.: την ελληνική αρχαία βιβλιογραφία στις μέρες και καλύτερη συλλογή, πανεπιστημιακά συγγράματα, την έχει η Οξφόρδη) εγείρει μια σειρά ερωτημάτων και προσπαθεί να αποσαφηνίσει τι από όλα αυτά για τα οποία θαυμάζουμε τους Αρχαίους Έλληνες είναι αληθινό, ποιοι από τους Αρχαίους θρύλους υπήρχαν και ποιοι ήταν απλώς μύθοι, τι από την κληρονομιά μας είναι τελικά δικό μας και τι είναι αποκύημα της «πολύχρωμη φαντασίας» μας. Υπήρχε ο Όμηρος; Μήπως ο Πυθαγόρας αντέγραψε από άλλον το θεώρημα; Πόσο οι Σπαρτιάτες ήταν Σπαρτιάτες; Μήπως ο Μέγας Αλέξανδρος δεν ήταν Μέγας αλλά ένας κοντός παρορμητικός μέθυσος με ενοχλητική φωνή; «Ποια ήταν η προέλευση όλων αυτών των ιδεών»;αναρωτιέται ο αρθρογράφος.
Ο Αρμ'αν Ντ' Ανζούρ θέτει όλα τα παρακάτω ερωτήματα και δίνει τη δική του ερμηνεία.
(σ.σ.: Πω, πω, πωωώ!.. Τι δική του ερμηνεία!..)
Υπήρξε πραγματικά ένα Δούρειος Ίππος;
«Η ιστορία του Δούρειου Ιππου για πρώτη φορά αναφέρεται στην Οδύσσεια του Ομήρου (γράφτηκε το 750 π.Χ.) η οποία περιγράφει τις συνέπειες του Τρωικού πολέμου που υποτίθεται ότι έγινε 500 χρόνια νωρίτερα.
Μετά από 10 χρόνια πολιορκίας της Τροίας, ο ελληνικός στρατός παριστάνοντας ότι γυρνά στην πατρίδα του, άφησε έξω από τα τείχη της πόλης ένα τεράστιο ξύλινο άλογο ως προσφορά στη θεά Αθηνά. Οι Τρώες το έσυραν θριαμβευτικά μέσα στην πόλη και μόλις νύχτωσε οι Ελληνες πολεμιστές που κρύβονταν μέσα στο ξύλινο άλογο βγήκαν έξω και κατέστρεψαν την πόλη. Αρχαιολογικά στοιχεία δείχνουν ότι όντως η Τροία κάηκε. Ο Δούρειος Ιππος, όμως, είναι ένα φανταστικό παραμύθι, εμπνευσμένο πιθανότατα από τον τρόπο που κάλυπταν τις πολιορκητικές μηχανές (με προβιές αλόγων) για να μην καίγονται από τα φλεγόμενα βέλη». (σ.σ.: προσέξτε, ενώ ο κύριος, μας παπαγαλίζει όλον τον... Όμηρο, που σημαίνει ότι τον διάβασε, κι αυτό έχει σημασία, στη συνέχεια μας τραβάει ένα... κύριε ελέησον, και καθαρίζει με την "πιθανότατη" άποψή του!..).
Ο Ομηρος ήταν ένας από τους μεγαλύτερους ποιητές της αρχαίας Ελλάδας. Υπήρχε όμως;
«Είναι γενικά αποδεκτό, ότι η Ιλιάδα και η Οδύσσεια συντέθηκαν προφορικά, χωρίς τη βοήθεια της γραφής, κάποια στιγμή τον 8ο αιώνα π. Χ. και ότι ήταν καρπός μιας παράδοσης που μεταφερόταν από στόμα σε στόμα επί αιώνες.
Και ενώ οι Αρχαίοι δεν είχαν καμιά αμφιβολία ότι ο Ομηρος ήταν ένας πραγματικός βάρδος που συνέθεσε τα δυο αυτά έπη, τίποτα δεν είναι γνωστό για αυτόν με απόλυτη βεβαιότητα. Το μόνο που είναι σίγουρο είναι ότι αν και αρχικά τα έπη δεν υπήρχαν σε γραπτή μορφή, κάποια στιγμή καταγράφηκαν στην ελληνική γλώσσα και για αυτό έχουν επιζήσει».
(σ.σ.: αφού ωραία-ωραία παραδέχεται ότι ο Όμηρος, είναι από τους μεγαλύτερους ποιητές της Ελλάδος, στη συνέχεια παπαγαλίζει ότι έχει χιλιοειπωθεί μέχρι σήμερα και από άλλους, μόνο και μόνο για να το πει! Η δικη μας η απάντηση είναι: Επτά πόλεις μάρνανται σοφήν διά ρίζαν Ομήρου, Κύμη, Χίος, Κολοφών, Σμύρνη, Πύλος, Άργος, Αθήνη...").
Ηταν ένας ο εφευρέτης του ελληνικού αλφάβητου;
«Η ημερομηνία που εικάζεται ότι κατεγράφησαν τα ομηρικά έπη συνδέεται με τα πρώτα στοιχεία της ελληνικής γραφής, τον 8ο αιώνα π.Χ.
Οι Ελληνες γνώριζαν ότι το αλφάβητό τους (το οποίο αργότερα δανείστηκαν οι Ρωμαίοι και έφτιαξαν το δυτικό αλφάβητο) προερχόταν από αυτό των Φοινίκων.
Το γεγονός ότι σε όλη την Ελλάδα είχαν το ίδιο αλφάβητο εικάζεται ότι οφείλεται στο γεγονός ότι την προσαρμογή του αλφάβητου των Φοινίκων ανέλαβε ένας άνθρωπος. Σύμφωνα με την ελληνική παράδοση αυτός ήταν ο Παλαμίδης, ένα όνομα το οποίο μπορεί όμως και να σημαίνει απλά ο «εξυπνότερος άνδρας από τους παλιούς». Ο Παλαμίδης, λέγεται επίσης ότι είχε εφεύρει το σύστημα μέτρησης, το νόμισμα και τα επιτραπέζια παιχνίδια.
Τα γράμματα του ελληνικού αλφάβητου διέφεραν οπτικά αρκετά από αυτά του φοινικικού. Μάλιστα, η γεωμετρική τους μορφή πιστώνεται στον Μαθηματικό Πυθαγόρα».
(σ.σ.: εδώ πραγματικά σηκώνει το "ώρα καλή στην πμυμνη σου, κι αέρα στα πανιά σου"...).
Μήπως ο Πυθαγόρας αντέγραψε την εργασία του από κάποιον άλλο;
«Είναι αμφίβολο το εάν ο Πυθαγόρας ήταν ένας μαθηματικός, όπως αντιλαμβανόμαστε τον όρο σήμερα.
Στα σχολεία ακόμη διδάσκεται το θεώρημά του για το μήκος της υποτείνουσας. Ωστόσο, οι Βαβυλώνιοι γνώριζαν αυτή την εξίσωση αιώνες νωρίτερα. Και δεν υπάρχει καμιά απόδειξη ότι ο Πυθαγόρας είτε το ανακάλυψε, είτε το απέδειξε.
Στην πραγματικότητα, αν και αργότερα οι Πυθαγόριοι έκαναν γνήσιες μαθηματικές έρευνες, τα στοιχεία δείχνουν ότι ο Πυθαγόρας ήταν ένας μυστικιστής που πίστευε ότι οι αριθμοί αποτελούν τη βάση των πάντων».
(σ.σ.: ενώ αυτός ο καθηγήταρος είναι λαλίστατος για τον Πυθαγόρα, δεν μας λέει ποιος Βαβυλώνιος γεωργός ή ποια γραπτή πηγή βιβλιογραφία τον πληροφορεί στα Βαβυλωνιακά, ότι οι Βαβυλώνιοι ήξεραν το Πυθαγόρειο Θεώρημα, αλλά το είχαν μονάχα για να... οργωνουν τα χωράφια τους...).
Πόσο Σπαρτιάτες ήταν οι Σπαρτιάτες;
«Ο θρυλικός Σπαρτιάτης νομοθέτης Λυκούργος αποφάσισε ότι οι Σπαρτιάτες θα πρέπει να χρησιμοποιούν μόνο σίδηρο για νόμισμα, έτσι και ένα μικρό ποσό θα έπρεπε να μεταφερόταν από βόδια. Αυτή είναι η εξιδανικευμένη ιστορία που τους θέλει να είναι πολεμιστές με στρατιωτική υπεροχή. Όμως η Σπάρτη ενώ δεν έκοψε δικά της νομίσματα χρησιμοποιούσε ξένο ασήμι, και ορισμένοι ηγέτες των Σπαρτιατών ήταν εμφανώς επιρρεπείς στη δωροδοκία. Ο Αθηναίος "πλέι-μπόι" Αλκιβιάδης κατά τη διάρκεια του πολέμου με την Αθήνα στα τέλη του 5ου αιώνα, υιοθέτησε τη διατροφή τους, το σκληρό τρόπο κατάρτισης τους, τα χοντρά τους ρούχα και τις Λακωνικές τους εκφράσεις. Αλλά τελικά το πάθος του επεκτάθηκε και στη σύζυγο του βασιλιά της Σπάρτης και έτσι αυτή έμεινε και έγκυος και ο Αλκιβιάδης επέστρεψε στην Αθήνα για να γλιτώσει τις επιπτώσεις της συγκλονιστικής ιεροσυλίας».
(σ.σ.: μια στο καρφί και μια στο πέταλο οι παρλαπίπες του καθηγήταρου. Ξεκινάει από τα χρήματα, για να μας πει ότι ο Αλκιβιάδης ήταν... πλέι-μπόι (ενώ το σωστό είναι ότι ήταν και πουστάρα, όπως η πλειοψηφία των Εγγλέζων σήμερα, ή το σωστότερο, μπινές), η πιο καινοτόμα ίσως άποψη για τον Αλκιβιάδη, καθαρά εγγλέζικη... Ερώτηση: Μήπως ο καθηγήταρος, ειναι και ο ίδιος πουστάρα; Αν ναι, τότε εξηγουντα όλα με απόλυτη σαφήνεια).
Τι ώθησε τον Σωκράτη να θέλει να γίνει φιλόσοφος;
«Ο Σωκράτης (469 -399 π.Χ.) μπορεί να ονειροβατούσε και ο Αριστοφάνης να παρουσιάζει τις ιδέες του ως διασκεδαστικές και ως επιστημονικά παράλογες.
Η εικόνα αυτή του φιλοσόφου έρχεται σε αντίθεση με τα βιογραφικά δεδομένα που υπάρχουν για τον Σωκράτη, στα γραπτά των μαθητών του Πλάτωνα και του Ξενοφώντα. Και οι δυο τελευταίοι τον αντιμετώπιζαν με μεγάλο σεβασμό ως έναν άνθρωπο που έβαζε ηθικά ερωτήματα.
Στην πραγματικότητα, η πρώτη περιγραφή του Σωκράτη χρονολογείται στα 30 του, και τον παρουσιάζει ως έναν άνθρωπο της δράσης. Συμμετείχε σε μια στρατιωτική εκστρατεία στη βόρεια Ελλάδα το 432 π.Χ. και κατά τη διάρκεια μιας βίαιας μάχης έσωσε τη ζωή του αγπημένου του νεαρού φίλου Αλκιβιάδη. Στη συνέχεια επέστρεψε στην Αθήνα από όπου δεν έφυγε ποτέ και ξόδεψε όλο του το χρόνο προσπαθώντας να κάνει τους Αθηναίους να αναλογιστούν τις ζωές και τις σκέψεις τους.
Θα μπορούσαμε να υποθέσουμε ότι ο Σωκράτης έπαιζε με την επιστήμη και την πολιτική στα νεανικά του χρόνια μέχρι που μια εμπειρία ζωής και θανάτου τον έκανε να αφιερώσει όλη την υπόλοιπη ζωή του στην έρευνα και τη φιλοσοφία.
Καθώς ο ίδιος δεν έγραψε τίποτα μόνος του, ότι στοιχεία υπάρχουν για αυτόν προέρχονται από τους από τους διαλόγους με τον μαθητή του Πλάτωνα».
(σ.σ.: συγνώμην ρε παλικάρια, αυτός ο κερχελές εδώ, το σκατά λέει για δικό του, ή σε τί μας προβληματίζει;)
Πόσο σπουδαίος ήταν ο Μέγας Αλέξανδρος;
«Ο Μέγας Αλέξανδος (356 323 π.Χ) έμελλε να γίνει ένας από τους μεγαλύτερους τους στρατηγούς της Ιστορίας.
Σύμφωνα με αρχαία κείμενα, ωστόσο, η σωματική του διάπλαση δεν ήταν ανάλογη. Ηταν κοντός και γεροδεμένος, πότης, με κόκκινα μάγουλα, μια τραχιά φωνή. Ηταν επίσης έντονα παραρμητικός, κάτι που είχε σαν συνέπεια να σκοτώσει με τα ίδια του τα χέρια τον καλύτερό του φίλο Κλείτο.
Καθώς τα
χρόνια προχωρούσαν έγινε παρανοϊκός και μεγαλομανής. Ωστόσο, μέσα σε
μια δεκαετία από τα 20 του ως τα 30 του έχτισε μια τεράστια αυτοκρατορία
που εκτεινόταν από την Αίγυπτο μέχρι την Ινδία. Δεν ηττήθηκε ποτέ σε
μάχες και έκανε χρήση καινοτόμων, για την εποχή τους, πολιορκητικές
μηχανές, εξίσου αποτελεσματικές με τον μυθικό Δούρειο Ιππο και ίδρυσε 20
πόλεις που έφεραν το όνομά του, συμπεριλαμβανομένης της Αλεξάνδρειας
της Αιγύπτου». Η στρατιωτική του επιτυχία ήταν ένα μικρό θαύμα και τα μάτια του αρχαίου κόσμου, που ήταν πολεμοχαρής, του αναγνωρίσθηκε το δικαίωμα να έχει τον τίτλο του «Μεγάλου».
(σ.σ.: εδώ είναι σκέτη σχιζοφρένιεα το κείμενό του. Ενώ φαίνεται στην ουσία αποχαυνωμένος από την δόξα και τα κατορθωματα του Αλεξάνδρου, του τραβάει υποτιμητικά ένα "κοντός" -λες και ο Αλέξανδρος έπαιζε... μπάσκετ στην εθνική μας ομάδα- και μας... τυφλωνει ΟΛΟΥΣ!)
Να γιατί βάλαμε στην αρχή του κειμένου μας τίτλο, "ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΜΠΙΜΠΙΣΙ ΕΝΑ ΣΚΑΤΟ;".
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου